Twee eksters, het kunnen er ook meer zijn, hebben inmiddels alle druiven van de ranken in onze tuin, het park ligt vol met bruine bladeren van kastanje en eik, het voetpad bezaaid met afgevallen eikeltjes, zonnebloemen doen nog een laatste poging om nog hoger te groeien en parmantig over de schutting kijken, de laatste aardbeien worden verorberd door de hond, maar wat was het een mooi tennisweer gisteren, in de middag en in de avond, met publiek op het ZTPC tennispark dat gegroepeerd om statafels bleef hangen of in rijen aaneengesloten tot laat in de avond bleef zitten om de wedstrijden te bekijken en van commentaar te voorzien, en de leden van de open toernooi commissie die hun best deden het open toernooi in goede banen te geleiden, wat, wonderwel, tot laat in de avond, weer lukte, ondanks de weerbarstigheid van spelers die dan niet konden, en dan ook niet, terwijl in de keuken van de vereniging de zoveelste maaltijd van deze week – aangeklede curry met raita en verse mango – was bereid door vrijwillige koks van de avond, en de bardienst die ervoor zorgde dat niemand zonder drinken kwam te zitten (of te staan), het kon niet op, en terwijl de herfst dus al zijn komst aankondigde, gingen alle wedstrijden, met uitzondering van 1 walk-over en jammer genoeg 1 opgave bij de stand van 2-2 in de tweede set, gewoon door, zonder druppel regen – alleen soms een druppeltje zweet.  

Woensdag 4 september was ook de avond dat sommige spelers hun eerste echte toernooiwedstrijd ‘ever’ speelden, en dat, uiterst moedig op baan 1, zonder stijf te staan van de zenuwen. Echt, dat verdient een pluim en is een herhaling waardig. Voor anderen was diezelfde baan 1 zo’n beetje appeltje eitje, gepokt en gemazeld als zij nog altijd zijn in het tennisspel, ondanks de lokroep van de padelbanen even verderop langs de Nieuweweg. 

De avond was vanaf 17.00 uur weer volgepland, met vier wedstrijden op alle vier de banen. Van de 14 die tot het einde zijn gespeeld, waren er 5 in de HD, 3 in de HE, 3 in de GD en 3 in de DD categorie, werden er vier beslist in een Super Tiebreak (die de volledige derde set heeft vervangen) en de overige in twee sets (met meest flinke verschillen tussen zij die wonnen en zij die aan het kortste eind trokken). Een speler merkte zelfs op dat hij in de Super Tiebreak echt lelijk had gespeeld, ballen terugduwen, geen initiatief nemen, de tegenstander de fouten laten maken, maar dat lelijk spelen had geresulteerd in ‘mooi winnen’. Een bijna Cruijffiaanse tenniswijsheid.