En dat je dan naar de baan fietst - desnoods de auto pakt - onderweg je tactiek bepaalt: slaan zodat hij moet lopen, de bal in de ene en dan de andere hoek, en je vervolgens, daar aangekomen, afvraagt waarom je helemaal baan 4 hebt afgehangen. Zouden Novak en Serena dat ooit hebben? 

En dat je dan op baan 4 je tegenstander ontmoet, plichtmatig een hand geeft, misschien zelfs succes wenst (wat een onzin…), en dat je knijpt in een drietal tweedehands ballen die nauwelijks omhoog komen tijdens het inslaan. Zo van die veel te pluizige krengen die de dag ervoor nat terug in het blik terug zijn gedaan en muf ruiken. En dat je tost met een racket dat natuurlijk in jouw nadeel op de grond valt. Zouden Novak en Serena of zelfs maar Tom Okker dat ooit zo ervaren hebben? 

Inspelen ach wonderballen sla je, de tegenstander komt er niet aan te pas. Je mept ook een serie aces over net. Heerlijk heerlijk. Ken je dat gevoel dat na tien minuten inslaan je werkelijk geen bal meer fatsoenlijk raakt, elke service tegen de netband zwiept of lager dood valt in het net of gewoon meters uit of gewoon veel harder terug komt en beter geplaatst want die tweede service he, die service waar het op aankomt, die is weer eens mega slecht vandaag. Daar doet helaas je slice backhand niet voor onder, je krijgt zowel een hernia van het bijeen sprokkelen van die vervelende ballen waarvan er altijd wel een volledig zoek is. Waarschijnlijk omdat de buren op baan 3 nu opeens met 4 ballen spelen.

Zouden Djokovic of Willems dat ooit ervaren (hebben)? Dat je weer eens niet op let omdat de wedstrijd twee banen verder op veel interessanter en spannender is of omdat er weer eens een onnozel berichtje op je smart phone binnenkomt dat je toch echt even moet lezen - en dan gelijk al spijt hebt omdat je op baan 4 ook niet echt heel veel aan het kwaad van de klimaatverandering kunt doen.

Ken je dat? Dat je achteraf blij bent dat je op baan 4 hebt staan (nou ja tennissen kon je het niet noemen), zonder publiek en gelukkig heel ver weg van alle toeschouwers die de slagenwisselingen op baan 1 geconcentreerd volgen en gelukkig niet zien hoe de rode bal en de gele ballen zich slechts aan één kant verzamelen - en dat is natuurlijk niet de jouwe - en niet zien hoe jij je er vanaf maakt met een niet echt gemeend gefeliciteerd omdat je eigenlijk een heel diep gat zou willen graven en daarin verdwijnen. Voor een hele lange tijd.

Ken je dat niet? Count your blessings. Want ook eenmaal thuis blijft het malen in je kop en probeer je uit leggen aan de hond hoe slecht je wel niet gespeeld hebt. Maar zelfs de hond begrijpt er niets meer van.

Paul de Nooijer